In 2022 ging ik op reis. Op reis naar zuid Spanje en op reis met mezelf. Een reis die misschien wel de meest bijzondere reis uit mijn leven zou worden…
Eind 2021 besloot ik een tijd op reis te gaan, samen met mijn hondjes in mijn camper helemaal naar het zuidelijkste puntje van spanje. Voor hoe lang wist ik niet maar dat ik ging wist ik zeker. Nou ja zeker…. tot op het moment van vertrek had ik angst om te gaan. Waarom moest ik zo nodig op reis, helemaal alleen en dan ook nog eens zo ver? Met twee hondjes in een mini camper met heel weinig ruimte om binnen te verblijven als het regende… Maar er was een diepe behoefte van binnenuit om weg te gaan. Weg van mijn dagelijkse routine en de mensen om mij heen. Weg van alles waaruit mijn leven op dat moment bestond. Was ik dan zo ongelukkig zul je je afvragen. Integendeel! Ik zat goed in mijn vel en m’n bedrijf floreerde. Ik had fijne mensen om me heen en woonde in een heerlijk huis. Mijn ouders waren wel wat aan het sukkelen vanwege hun leeftijd en mijn zusje had dementie. Dus daar speelde wel onrust in de achtergrond. Maar was het een vlucht om weg te gaan? Op dat moment begreep ik er niks van maar ik moest gaan. Dat was duidelijk.
"Ik vertrouwde op het 'niet weten' omdat mijn innerlijk weten het wel weet. Ik had de moed om daar te gaan waar het leven mij richting gaf.'
Begin Maart vertrok ik en ik maakte met mezelf de afspraak dat ik zou rijden tot Parijs en daar zou besluiten om te draaien of door te rijden. Ik reed door en was op weg naar een avontuur waarbij ik uiteindelijk 5 weken door Frankrijk en Spanje zou reizen. Een bijzondere reis door de prachtige natuur, langs uitgestrekte stranden en bruisende steden. En een reis met mijn ziel als metgezel, die onderweg duidelijk om aandacht vroeg… En ik ging luisteren, écht luisteren en begon aan het pad diep naar binnen.
Na 5 weken avontuur was er het verlangen om weer richting huis te gaan. De grote hoeveelheid regen en een storm met saharazand hadden ons verjaagt uit zuid Spanje en gebracht naar het meer noordelijk gelegen prachtige Valencia waar de zon mijn hart weer verwarmde. De brede stranden en prachtige gebouwen waren adembenemend mooi. Na een paar dagen trokken we door naar Cadaques waar Salvador Dahli ooit leefde. Een magische plek waar ik wel weken had willen vertoeven. Maar net zoals de roeping op reis te gaan was daar nu de roeping dat ik terug naar huis moest… Als alles volgens plan zou lopen dan kwam ik 7 april aan in Nederland en dus mooi op tijd om mijn vader te verrassen op zijn 80ste verjaardag op 9 april. De laatste 1000 kilometer waren nat en grauw en pas in de Ardennen scheen de zon weer en streek een gouden gloed achter de prachtige groene heuvels. Bijna thuis en het voelde alsof ik een eeuwigheid was weggeweest… [een uitgebreid verslag van mijn bijzondere reis vind je terug in een ander blog wat ik momenteel aan het schrijven ben]
Paps lachte van oor tot oor toen hij de deur open deed. Mijn reis had de oudjes veel zorgen gebracht en ook al ben je 50, je bent en blijft voor altijd hun kind. Maar nu was het tijd voor taart en verhalen totdat hun oren zouden suizen! Langzaam ankerde ik weer in Nederland in de weken die volgden en landde daarmee ook de avonturen van de afgelopen weken in mijn ‘zijn’. Er gebeurde veel en ik kon het allemaal nog niet plaatsen. Ik had veel last van mijn lijf en met name van mijn linker schouder. Een sportmassage zou me goed doen! Het werd een massage om nooit te vergeten. De volgende ochtend werd ik wakker met een grote bult op mijn borst en flinke pijn in datzelfde gebied. Een bezoek aan de eerste hulp en een scan later zou uitwijzen dat mijn sleutelbeen uit de kom was ter hoogte van mijn borstbeen. De combinatie van een waarschijnlijke slijmbeursontsteking in mijn schouder (ontstaan door de dagelijkse lange wandelingen met de hondjes tijdens mijn reis of was het een vertaling van het letterlijk ‘ontlasten van mijn schouders’ en de genezing daarvan…) en een onhandige manoeuvre van de masseur hadden de boel ontwricht. Door de zwelling die ’s nachts ontstaan was kon er geen actie ondernomen worden en werd ik naar huis gestuurd met een mitella en de opdracht te rusten. En daarna wisten ze het eigenlijk niet want ze hadden dit nog nooit gezien…
"Mijn blessure aan mijn sleutelbeen, wat in eerste instantie het meest verschrikkelijke leek wat mij kon overkomen, werd uiteindelijk een van de allergrootste kadoos.'
De weken erna kreeg ik ontzettende pijn in heel mijn lijf. Één zo’n ontwricht botje zorgde voor uitstraling naar m’n nek, hoofd, handen en voeten. Ik kon niet meer helder denken en kreeg weinig lucht. ’s Morgens duurde het een hele tijd voordat het bloed weer door mijn handen en voeten stroomde en de tintelingen verdwenen. Lang zitten, werken in mijn tattoostudio of werken achter mijn laptop was ondoenlijk. Ook slapen was lastig want ik wist niet hoe te gaan liggen zonder pijn te ervaren. Ik wist me geen raad! Een masseur bood telkens voor een week verlichting door mijn triggerpoints te behandelen maar toen hij twee weken op vakantie zou gaan brak bij mij de paniek uit. De pijn was telkens zo heftig en het niet meer helder kunnen nadenken en weinig lucht krijgen waren niet meer uit te houden. Ik verzocht het universum om hulp en deze kwam. Ik had een man uitgenodigd voor wat klussen in mijn huis omdat ik voorlopig zelf niks zou kunnen. Hij vertelde enthousiast over zijn kano avonturen op wilde rivieren waarbij hij in een draaikolk terecht was gekomen. Na enkele minuten onder water te zijn geweest en zijn vrienden de moed haast op hadden gegeven kwam hij weer boven. Maar met een flink aantal verwondingen waaronder gebroken ribben en borstbeen. Hij kwam voor revalidatie bij Moos terecht wat uit zijn verhalen haast een ‘wonderdokter’ leek. En deze reddende engel woonde zowat bij mij om de hoek! Moos wilde mij graag helpen en dit werd het begin van mijn herstel en een prachtig mooie vriendschap met een bijzonder mens. De behandelingen waren erg pijnlijk en ik leerde ademhalingsoefeningen om deze te kunnen ondergaan. Na enkele maanden werd de tijd tussen de behandelingen steeds langer en ging ook het herstellen daarvan steeds sneller. Ik kwam weer langzaam tot leven.
6 Weken na de thuiskomst van mijn reis kreeg ik op zondag een telefoontje van mijn nichtje. Mijn vader was met spoed naar het ziekenhuis gebracht omdat hij heel erg benauwd was geworden. Eenmaal daar aangekomen zag ik hem omringd door 6 dokters en allemaal apparaten. De sfeer was chaotisch en druk en ik wist gelijk dat het niet goed was. Mijn lieve paps keek me met grote vragende ogen aan. De paniek was van zijn gezicht af te lezen maar omdat hij aan een beademingsapparaat zat kon hij geen woord uitbrengen. Ik pakte hem vast en zei dat alles goed zou komen. Alhoewel ik toen al voelde dat dat niet zo was…
"2 Weken voor het overlijden van mijn vader had ik 3 keer een droom. In deze droom zag ik mijn vader achterover hangend snakkend naar adem, waarna hij uiteindelijk overleed..."
Mijn moeder was nog thuis en is met een taxi naar het ziekenhuis gebracht. Het ging op dat moment niet zo goed met haar. Ze was al een tijd depressief en vergeetachtig, waarschijnlijk ten gevolge van hun verhuizing die een jaar daarvoor plaats had gevonden. Ze begreep dan ook niet direct de ernst van de situatie toen ze aankwam op het ziekenhuis. Toen tegen middernacht een arts van de intensive care de toestand van mijn vader kwam bekijken en ik zijn zorgelijke blik aanschouwde wist ik dat mijn droom werkelijkheid zou worden… Hij vroeg of hij de beademing bij mijn vader weg mocht halen omdat hij hier niet voldoende op reageerde. De zuurstof saturatie in zijn bloed bleef steeds verder zakken. Hij zou het dan na het wegnemen van de beademing niet meer zelfstandig op kunnen pakken… We kregen een eigen kamer met z’n drietjes waarna de laatste uren samen waren ingegaan. Mijn moeder zat naast bed en hield pap z’n hand vast en ik ben achter hem op bed gaan liggen met mijn armen om hem heen. Af en toe opende hij zijn ogende, keek angstig om zich heen en zei ‘ongelooflijk’… Ik probeerde hem gerust te stellen en zei dat het goed was en dat ik voor mams en Sas zou zorgen. Om 03.45u blies hij zijn laatste adem uit. Mijn reis diep diep diep naar binnen en het echt volledig durven gaan vertrouwen op mijn ‘gevoel’ was begonnen…
Wordt binnenkort vervolgd…
