‘Persoonlijke verhalen’
‘contemplaties uit mijn leven’
het opschrijven van mijn verhaal geeft mij inzichten en daarmee ruimte voor groei. ik hoop dat door het delen hiervan jij je hierdoor gedragen mag voelen.
De laatste 8 jaar van mijn leven stroomde Flow met mij mee. Toen ze bij me kwam wonen was ze nogal Storm[achtig]. Eenmaal thuis aangekomen in mijn huiskamer begon ze vol enthousiasme rondjes te rennen over de bank, salontafel en stoel en dat wel tientallen keren. Haar naam was daarmee geboren, Storm. Het was een ontzettende lieverd en super sociaal naar zowel mens als dier. Ze ging nooit conflicten aan met andere honden en het was prachtig om te zien hoe zij deze altijd bejegende in het bos. Haar oortjes draaiden van voor naar achter, haar staartje fier omhoog. Wat snelle pasjes en dan weer even blijven staan. Om er vervolgens op af te spurten voor een uitgebreide snuffel of er met een grote boog omheen te lopen. Er is nooit een onvertogen blaf gevallen… Ook kippen, konijnen en katten werden met liefde benaderd door haar. En als ze dan eens een eekhoorn te pakken had in het bos stond ze verbaast te kijken van haar ‘vangst’ en wist ze niet wat ze er mee moest. Haar leven was vol enthousiasme en plezier totdat ze haar eerste epilepsie aanval kreeg toen ze 1 jaar bij me was. De eerste aanval was er een van een paar minuten en in de maanden die daarop volgde kwamen er steeds meer voorbij. Tot er een aanval kwam waar ze niet meer uitkwam. In paniek ben ik naar de dierenarts gereden en zijn we uiteindelijk met haar in het dierenziekenhuis in Utrecht beland waar ze een kleine week alleen op de intensive care heeft gelegen aan allerlei slangetjes en toeters en bellen.
“…ik was bang, voelde me verlaten en begreep niet wat er aan de hand was”
Sindsdien zat de angst er goed in om haar te verliezen… ik ging overal in huis camera’s plaatsen om op haar te kunnen letten als ik er niet was. Durfde nauwelijks meer van huis te gaan. Ze kreeg medicijnen om de aanvallen te onderdrukken wat leek te helpen. De aanvallen beperkte zich tot zo’n 1 a 2 keer per jaar. Tot anderhalf jaar later toen ze ineens slecht ging eten en erg sloom in haar gedrag werd. Intuïtief checkte ik haar tandvlees wat bijna wit van kleur bleek. Een bezoek aan de dierenarts wees uit dat zij acute bloedarmoede had en met spoed een bloedtransfusie moest ondergaan omdat ze het anders niet zou gaan redden. Ditmaal werd ze naar het dierenziekenhuis in Waalwijk gebracht waar zij wederom een week op de intensive care moest verblijven. Met een flinke dosis Prednison en nog meer medicijnen mocht ze naar huis. Storm was Storm niet meer en ik was compleet lam geslagen… Alles in mij voelde dat al die medicijnen niet goed waren en in overleg met een holistische sjamanistische dierenarts zijn we alles af gaan bouwen binnen 3 maanden.
Storm keerde langzaam terug naar haar gelukkige, gezonde maar veel rustigere zelf. Nu gingen we varen op vertrouwen… weg van de angst en loslaten wat was weggeweest. En nee dat was niet makkelijk! De aanvallen bleven een hele tijd uit maar na anderhalf jaar diende er zich toch weer eentje aan. Eduard de sjamaan waar ik inmiddels al een paar keer was geweest met haar had er een prachtige uitleg over: “Die kleine temperamentvolle maar hele gevoelige dame heeft moeite met ventileren. Zo eens in de zoveel tijd vliegt dan de deksel van de snelkookpan.” Nou lekker dan… Storm stroomde enorm met mij mee en als ik het moeilijk had dan had zij het dubbel moeilijk. Ze was ook niet meer zo stormachtig en haar met die naam benoemen paste ook niet meer. Ik deed een sessie met Judith Groeneveld die met haar op afstand kon communiceren in de hoop meer inzicht te krijgen in haar zijn, voelen en denken. Ze vertelde mij onder andere dat Storm telkens de vraag stelde ‘Hoe dan?’ en dat ze daarmee aangaf dat ik duidelijker moest communiceren met haar en haar mee moest nemen in mijn gedachten. Daarnaast gaf ze aan dat ze een andere naam wilde omdat Storm niet bij haar hoorde. Dat had ik dus goed gevoeld!
Storm werd Flow en zij was sneller aan haar nieuwe naam gewend als ikzelf. De naam Flow was haar blijkbaar op het ruwharige lijfje geschreven! We gingen meer ‘praten’ samen en ik was alert op onrustige situaties in en om het huis. Als er zich echter situaties voordeden die buiten haar structuur lagen werd zij weer onrustig en vloog de deksel weer van de pan. Dit duurde vaak maar een kleine minuut en ik legde mij erbij neer dat dit nu onderdeel was van ons leven. Wegblijven van de angst en focussen op een fijn leven samen met deze fantastische dame!
“Flow, een klein woord met een grote invloed”
Om de aandacht voor Flow wat van mij af te leiden besloot ik een maatje voor haar te zoeken. Dat werd Isa, ook een Podenco dame uit Gran Canaria. Die twee klikten meteen en de opzet van aandacht verdelen leek geslaagd. Flow ging meer haar eigen ding doen en verdeelde haar aandacht tussen mij en Isa. We werden een heerlijk gezin van 3! Ons leven zat in een flow en de aanvallen kwamen nog maar sporadisch voor. Het was nauwelijks meer aanwezig in ons leven samen.
Als er een aanval dwars zat bij Flow gaf zij dat altijd aan. Ze was onrustig en begon overal aan te likken, haar pupillen werden groot en ze wilde dan ’s nachts bij mij slapen. Zo ook die laatste keer… Het onrustige gedrag was al een paar dagen zichtbaar en bij het slapen gaan wilde ze mee naar boven. Om 01.00 uur werd ik wakker en lag ze te schudden in mijn bed. Inmiddels gewend aan deze situaties bleef ik rustig en probeerde haar te kalmeren door mijn handen op haar hals en onderrug te leggen en zachtjes tegen haar te praten. Na een kleine minuut werd ze rustiger. Vaak ging ze dan wel enigszins verward rondlopen waarop ze dan een plek vond om bij te komen. Zo ook deze keer. Langzaam viel ik weer in slaap totdat ik weer wakker werd van een volgende aanval die zich aandiende. En dit herhaalde zich zo nog een paar keer… Om 04.15u ’s nachts werd ik overmand door paniek en herbeleefde ik de eerdere clusteraanval van enkele jaren daarvoor. Ik pakte mijn telefoon en belde het dierenziekenhuis en we konden meteen komen. Ik heb haar opgetild en achterin mijn busje gelegd en ben gaan rijden. Maar niet ver… 200 meter van huis vandaan voelde het helemaal niet goed wat ik aan het doen was. Ging ik haar daar weer alleen achter laten bij vreemde mensen aan allemaal slangetjes en toeters en bellen? En als ze bij zou komen, niet begrijpende waar ze was, en ik er niet voor haar zou zijn? Nee. Dit keer gingen we het samen doen, ongeacht wat de uitkomst was. Zonder angst en in vertrouwen. En elke uitkomst was oke want het zou zijn zoals het dan moest zijn…
Ik heb haar in haar mand op bed gelegd en haar een druppeltje THC gegeven waarop ze in slaap viel. Ze heeft zo’n twee uurtjes geslapen en kreeg daarop weer een nieuwe aanval. Ik heb haar vastgehouden, gerustgesteld, gekoesterd en zachtjes toegesproken. Haar vertrouwen gegeven en heel dichtbij bij haar geweest in zowel fysieke aanwezigheid als energetisch. In de middag heb ik een lieve vriendin gebeld die al eerder met haar een sessie op afstand had gedaan om te kijken of zij in het veld iets voor haar kon betekenen. En dat kon ze. Wat was dat ontzettend mooi! Ze wist Flow gerust te stellen, wat direct merkbaar was. En kwam met de tip om haar rescue urgence bachbloesem te geven wat haar extra ondersteuning gaf. Flow herkende haar van de eerdere sessie en voelde zich direct vertrouwd. Ze kwam met de vraag ‘Ow, ga ik niet dood?’ en Judith gaf aan dat dit niet zo was. Ze was angstig voor de dood en Judith stelde haar gerust.
De THC zorgde ervoor dat de spasmes minder heftig voor haar waren maar de aanvallen bleven aanhouden. Ik gaf haar water met een spuitje en hield mijn handen continue op haar lijfje. Voelde in wat ze nodig had en gaf dat aan haar. Ik sprak haar zachtjes toe en was er in volledige aanwezigheid. Ik volle vertrouwen en zonder angst. Want elke uitkomst was goed. ’s Avonds om 22.15u huilde zij als een wolf en toen werd het stil… het strijden was gedaan en haar hartje stopte met pompen. Ik heb die lieve vriendin weer gebeld en gevraagd of zij weer contact wilde maken met Flow wat zij met alle liefde wilde doen. Flow liet weten dat ze zich nog niet besefte dat ze al over gegaan was. En toen Judith aan gaf dat dat wel het geval was zei ze ‘Ow maar dat is dus helemaal niet erg! Ik kan alles gewoon nog, met jou praten en ik ben nog bij Esther. En ik heb geen last meer van mijn fysieke lichaam.’ Ze zei ook dat ze al haar hele leven iets in haar hoofd had waarmee ze eigenlijk helemaal niet zo oud had kunnen worden. Maar dat ze mij niet eerder alleen had kunnen laten omdat ze er voor mij moest zijn. Nu Judith haar angst voor de dood eerder die dag had weggenomen en wij samen die dag iets hadden doorwerkt in ons samen zijn was het tijd voor haar om door te gaan. Ze was blij en opgewekt om aan de andere kant te zijn!
Flow haar energie is nog heel erg aanwezig. In het contact wat ik met haar maakte liet ze mij een weide met paardebloemen zien waar ze vrolijk aan het springen en snuffelen was. Zo’n zelfde weide is er in een bos waar we vaak wandelde en wat naar mijn gevoel haar favoriete bos was. Op de ochtend van haar crematie zijn Isa en ik daar samen naar toe gegaan om haar daar te ‘ontmoeten’. Toen we de weide naderde werd Isa helemaal onrustig en begon wild te springen. We hebben daar samen ‘gespeeld’ en ons prachtige leven samen gevierd. En nog steeds ontmoeten we daar en speelt Isa met de energie van Flow die daar zo aanwezig is.
