‘Persoonlijke verhalen’
‘contemplaties uit mijn leven’
het opschrijven van mijn verhaal geeft mij inzichten en daarmee ruimte voor groei. En misschien dat jij door het lezen ervan je gedragen mag gaan voelen…
Mijn moeder heeft een jaar voor mijn geboorte een kindje gekregen wat overleden is bij de geboorte. De verpleegkundige zei dat mijn moeder moest wachten met persen tot de verloskundige er was maar ze had al best veel ontsluiting. Het kindje is hierdoor gestikt… Het was een gezonde jongen die de naam Jeroen kreeg. Het jongetje is meegenomen en mijn moeder kreeg later te horen dat hij het niet had gered. Mijn moeder heeft hem nooit gezien en vastgehouden en heeft dit tot op de dag van vandaag niet kunnen verwerken. Ze is nu 83. Een jaar later werd ik geboren, in een periode waar nog veel verdriet aanwezig was rondom mijn broertje. En daar bovenop de angst om weer een verkeerde afloop van de zwangerschap… Gelukkig kwam ik voorspoedig in één hele grote perswee ter wereld waarbij ik bijna van het bed afvloog! Met 3 duimen, dat wel… maar verder was ik perfect met mijn grote bolle wangen. Drie jaar later werd mijn zusje Saskia geboren met Down Syndroom. Dat was wederom even schrikken voor mijn ouders maar al snel ontfermde mijn moeder zich over haar en werd Sas haar levenswerk.
Bestaansrecht
Ik viel als middelste kind dus een beetje tussen wal en schip. De aandacht van mijn moeder ging vaak naar Sas en mijn vader was veel aan het werk. Zo ontwikkelde ik me al snel als een eigengereid zelfstandig kind. En was mijn ‘kind kunnen zijn’ van kortere duur als dat van de meeste andere kinderen. Ik leerde al jong om zelfstandig beslissingen te nemen, op mensen in te voelen en mezelf in mijn eentje te vermaken. Ik deed onwijs mijn best op school, in sport en eigenlijk alles wat ik deed. Want dat leverde complimentjes op en dat was immers welkome aandacht. Ik heb altijd mijn best gedaan om te laten zien dat ik bestond en leuk gevonden werd. Mijn ouders spraken daarnaast regelmatig de verwachting uit dat als zij er niet meer waren dat ik dan wel voor Sas moest zorgen. Een enorme druk en verantwoordelijkheid die er, natuurlijk onwetend, werd gelegd op zo’n klein kind…
Je zielepad
Je ziel kiest voor het gezin waar hij of zij geboren wil worden. Je kiest je ouders, je broers en zussen, je vrienden en je vijanden. Een mooi boekje wat ik hier ooit over las is ‘Het sprookje van de dood’ en dat voelde voor mij vanuit mijn innerlijk weten als zo waar! Mijn plek in mijn gezin en het samen opgroeien met Sas heeft mij zo ontzettend veel geleerd en gebracht. Al zag ik dit vaak niet zo in mijn jongere leven. Als kind heb ik vaak momenten gekend van jaloezie, boosheid en eenzaamheid. ‘Waarom vond iedereen Sas altijd leuk en schattig? Waarom kon zij stoute dingen zeggen en werd daarom gelachen en kreeg ik als ik zoiets zei op m’n donder? Waarom had ik geen broer of zus waarmee ik kon spelen en mijn geheimen mee kon delen? Waarom was een 7 voor een proefwerk niet goed genoeg en kreeg ik altijd te horen dat dat beter kon?’ Pas rond mijn veertigste kon ik die boosheid een plekje geven en dankbaarheid leren ervaren voor mijn plaats in mijn gezin. Dankbaar zijn voor én trots zijn op de mens die ik daardoor geworden was.
Ik durf mezelf nu een zelfstandige en zelfredzame vrouw te noemen die stevig geworteld in het leven staat. Die ieder mens kan waarnemen en accepteren voor wie hij of zij is zonder oordeel. Ik heb mijn harnas van altijd maar sterk moeten zijn afgeworpen en ingeruild voor liefde en zachtheid. En nog steeds leer ik elke dag van de ervaringen uit mijn jeugd die nu vorm geven aan mijn leven als volwassene. Steeds krijg ik weer nieuwe cadeautjes en wordt mijn leven alleen maar mooier want ik doorvoel het steeds beter. En met Jeroen, Sas en paps inmiddels aan de andere zijde heb ik 3 bondgenoten die me bijstaan het aardse leven nog meer te omarmen!
Fotografie: Merel van Dooren
